Program

KAMIL PIOTROWICZ SEXTET

---

• Sala Suwnicowa Klubu Żak / Gdańsk / ul. Grunwaldzka 195/197
• 26.10.2018 | G. 21:30
• Młoda Polska

---

• Skład

  Kamil Piotrowicz – piano

  Emil Miszk – trumpet

  Piotr Chęcki – saxophone

  Andrzej Święs – doublebass

  Kuba Więcek – alto saxophone

  Krzysztof Szmańda – drums

---

Na tle płodnego i rzutkiego środowiska nowej fali artystów jazzowych z Trójmiasta, które na przestrzeni kilku ostatnich lat zaowocowało licznymi ciekawymi projektami muzycznymi Kamil Piotrowicz jest wyróżniającą się postacią. Już na etapie debiutu (album „Birth”, nagrany jeszcze z kwintetem, ukazał się w 2015 roku) Piotrowicz objawił się jako bardzo zdolny pianista jak i obiecujący kompozytor, a rok późniejszy album „Popular Music” zebrał znakomite recenzje i znalazł się na wysokich miejscach rocznych podsumowań polskich mediów jazzowych. W swej autorskiej muzyce Piotrowicz oddaje należny szacunek jazzowej tradycji, traktując ją jako odniesienie dla współczesnych, złożonych i znamionujących kunszt pisarski form kompozycyjnych. W inteligentny sposób wykorzystując możliwości sześcioosobowego zespołu, pianista uzyskuje lekkie, cechujące się naturalną swobodą brzmienie pełnego składu. Na personel Kamil Piotrowicz Sekstet w którym grają najznakomitsi przedstawiciele młodej sceny trójmiejskiej składają się liderzy i współliderzy uznanych jazzowych składów takich jak Algorhythm, Kuba Więcek Trio, Emil Miszk Sonic Syndicate czy  Wójciński/Szmańda Quartet będący jednocześnie muzykami wielu innych utytułowanych grup (np. Tomasz Chyła Quintet) co daje pewne wyobrażenie o potencjale grupy jak i samej sceny z Trójmiasta. O poprzednim albumie sekstetu recenzenci wyrażali się entuzjastycznie. Na polish-jazz.blogu w podsumowaniu płytowym roku 2016 czytamy:

"Popular Music" Kamila Piotrowicza, następca debiutanckiej "Birth", to absolutne zaskoczenie w kontekście niesamowitego wręcz progresu w stosunku do całkiem udanej przecież poprzedniczki. To, co Piotrowicz wyrabia z kompanami na nowej płycie (szczególnie w warstwie kompozycyjnej), momentami zahacza o jakiś absolut. Odległość jakościowa, jaka z całym szacunkiem dzieli w gruncie rzeczy mainstreamową "Birth" od poszukującej "Popular Music", jest wprost niewyobrażalna. Gdyby na szybko wybrać kandydata do miana jazzowej płyty idealnej, nawiązującej do albumów kanonicznych, gdzie najważniejszy jest balans pomiędzy improwizacją a kompozycją, byłaby to właśnie "Popular Music".

Koncert Kamil Piotrowicz Sextet który odbędzie się w dniu otwarcia 21. Edycji Festiwalu Jazz Jantar będzie premierą trzeciego albumu grupy.

BRAVE NOISES

---

• Sala Suwnicowa Klubu Żak / Gdańsk / ul. Grunwaldzka 195/197
• 27.10.2018 | G. 21:30
• Young Lithuania

---

• Skład

  Mantvydas Pranulis - keyboards,

  Arminas Bižys — baritone saxophone

  Kazimieras Jušinskas - alto saxophone

  Mindaugas Stumbras – guitar

  Ernest Germanovič —bass

---

Brave Noises to innowacyjny zespół muzyczny współtworzony przez kreatywnych i ambitnych muzyków jazzowych z Litwy, których twórczość to synteza jazzu, free jazzu, folku, world music i rocka alternatywnego. Album Brave Noises zatytułowany „Between the Dreams”, który ukazał się w 2017 roku i jest dostępny na wszystkich znanych platformach muzycznych. Zespół jest popularny dzięki uczestnictwu w festiwalu Vilnius Jazz w roku 2015, na którym otrzymał nominację do nagrody na najlepszej litewskiej formacji. Zespół tworzą Mantvydas Pranulis,   bardzo aktywny muzyk młodego pokolenia oraz inicjator licznych jazzowych i alternatywnych projektów muzycznych na Litwie. Pianista w Brave Noises, zaś z zespołem Allergy+ w 2017 roku zajął pierwsze miejsce w konkursie „Jazz talentai”. Muzyk otrzymał także nominację w kategorii najlepszy instrumentalista (nagroda Vilnius Jazz Young Power). Mantvydas Pranulis często współpracuje z twórcami filmowymi i teatralnymi. Gitarzysta Mindaugas Stumbras gra zarówno nowoczesny jazz, jak i muzykę współczesną. Mindaugas Stumbras współtworzy  projekt muzyczny MS Ensemble, Brave Noises. Jest zwycięzcą narodowego konkursu gitarowego „Gitarų šėlsmas”. Obecnie studiuje na Royal Conservatoire of Scotland w Glasgow, podobnie jak perkusista Domas Snarskis. Saksofonista Kazimieras Jušinskas jest laureatem nagrody „Vilnius Jazz Young Power 2015“ (Grand Prix), a także członkiem zespołów Džiazlaif i kwartetu saksofonowego The Septet and Katarsis4. (saxophone quartet). Studiuje w  Lithuanian Academy of Music and Theatre razem z drugim saksofonistą z zespołu, Arminasem Bižys oraz basistą Ernestem Germanovič.

BINKER GOLDING BAND

---

• Sala Suwnicowa Klubu Żak / Gdańsk / ul. Grunwaldzka 195/197
• 26.10.2018 | G. 20:30
• Young Britain

---

• Skład

  Binker Golding - saxophone

  Joe Armon-Jones - piano

  Dan Casimir - double bass

  Sam Jones - drums

---

Binker Golding Band to nowe przedsięwzięcie saksofonisty tenorowego znanego przede wszystkim z duetu Binker and Moses, który w 2015 roku otrzymał nagrodę MOBO (Music of Black Origin) dla najlepszego zespołu jazzowego.

„Coś niesamowitego dzieje się w Londynie w lecie 2018 roku. Zakłócający przyjęty porządek ruch, na czele którego stoi społeczność młodych muzyków, zwraca jazz ku nowemu, pełnemu energii kierunkowi i napotyka nową, pełną entuzjazmu publikę” - tymi słowami Chris May z serwisu All About Jazz rozpoczyna recenzję Alive In The East?, albumu Binker and Moses z czerwca tego roku i właśnie ten duet wskazuje jako jedną z głównym przyczyn pokoleniowej zmiany, jaką można zaobserwować w całej Wielkiej Brytanii.

Uczestników poprzednich edycji festiwalu Jazz Jantar nie trzeba zresztą przekonywać o tym, że brytyjski jazz znalazł się właśnie w najlepszym momencie w swojej historii. Występowali tu już przecież Dinosaur, Slowly Rolling Camera, Sons of Kemet czy Polar Bear. Kevin Le Gendre z British Council nazywa to zjawisko mianem British Jazz Invasion, nawiązując do olbrzymiej popularności brytyjskich grup rockowych z lat 60., które wspólnie określano jako British Invasion. O Binker and Moses napisał z kolei: „W ich artystycznej deklaracji jest autentyczność i kulturowa postawa umieszczająca ich twórczość raczej wewnątrz popu oraz sztuki niż poza nimi.”

Podobną postawę Binker Golding prezentuje w wywiadach, gdzie jako inspiracje na równi stawia Tinę Turner, Charliego Parkera, The Beatles, Milesa Daviesa, Boba Marleya czy Guns N' Roses. O najpopularniejszym albumie tych ostatnich (Use Your Illusion II) wspominał na łamach M Magazine: „To miało na mnie ogromny wpływ. Słuchałem tego albumu tak wiele razy, że pamiętam każdy jego fragment, łącznie z przekleństwami.”

W tej samej rozmowie Golding dobitnie pokazuje, dlaczego nowy brytyjski jazz tak bardzo wyróżnia się na tle młodych scen w innych państwach. Saksofonista zarzuca wielu innym muzykom zapatrzenie w przeszłość, zarówno w wizerunku scenicznym stylizowanym na elegancję z lat 40., jak i w muzyce opartej o gatunkowe standardy. „Jestem zaskoczony, że jazzowi muzycy jeszcze nie nauczyli się być sobą - opowiadał. - Często mam wrażenie, że kompletnie zapomnieli o byciu artystami, tak bardzo są zaślepieni przez "tradycję".”

Nowe, firmowane nazwiskiem już tylko Binkera Goldinga przedsięwzięcie będzie bezpośrednią kontynuacją tych przekonań, w której pobrzmiewać będą echa straight ahead jazzu, soulu, a także najbardziej brytyjskiego z wszystkich gatunków - grime'u, czyli połączenia hip-hopu z muzyką elektroniczną, które powstało na początku XXI wieku w Londynie.

W stworzeniu tego niezwykłego połączenia pomogli Goldingowi muzycy o równie szerokich horyzontach. Za fortepianem zasiada Joe Armon-Jones, który w tym roku debiutował albumem Starting Today. Portal Pitchfork przyznał mu wysoką notę 7.5/10, a w konkluzji recenzji przeczytać można: „Armon-Jones skierował współczesny jazz ze ścieżki dyskretnego inspirowania się eklektycznym, londyńskim brzmieniem na jego fascynująco zróżnicowaną teraźniejszość i zajmuje pozycję jednego z najbardziej obiecujących głosów tej sceny.” Sekcję rytmiczną tworzą z kolei basista Dan Casimir (wychowanek Dave'a Hollanda) oraz perkusista Sam Jones.

Debiutancki album Binker Golding Band ukaże się jesienią tego roku, a występ podczas festiwalu Jazz Jantar będzie pierwszym koncertem zespołu w Polsce i jednym z pierwszych poza Wielką Brytanią.

 

JOSEF LEIMBERG / ASTRAL PROGRESSIONS

---

• Sala Suwnicowa Klubu Żak / Gdańsk / ul. Grunwaldzka 195/197
• 08.11.2018 | G. 20:30
• All That Jazz

---

• Skład

  Josef Leimberg – trumpet

  Tracy Wannomae – bass clarinet, sax, flute

  Anand Bennett – guitar

  Matthew Little – keys

  Sanjaya Ajaye  – bass

  William Logan – drums

---

Być może Josef Leimberg nie istnieje w świadomości fanów innowacyjnego brzmienia West Coast Jazzu równie silnie, jak choćby Flying Lotus, Thundercat czy Kamasi Washington jednak mimo iż działa na drugim planie, ten kalifornijski trębacz i producent muzyczny ma za sobą pracę u boku największych hip-hopowych sław, takich jak Snoop Dogg, Dr. Dre, SZA czy Erykah Badu, a w jego muzycznym cv znajdziemy także niebagatelny wkład w brzmienie uhonorowanego nagrodą Grammy w 2016 roku albumu Kendricka Lamara „To Pimp a Butterfly”.

Josef Leimberg gra na trąbce od piątego roku życia a pasję do hip-hopu oraz jazzu rozwinął podczas nauki w Hamilton High School oraz w Cal Arts, gdzie jako członek hip-hopowej grupy Mad Kap pisał teksty i występował pod pseudonimem Dr. Soose.  W założonym przez również grającego na trąbce ojca Iron Worx Creative Recordings Studio Josef miał okazję nagrywać z licznymi uznanymi muzykami, wśród których znaleźli się Robert Glasper, Chance the Rapper, Bilal, Angie Stone, Madlib, Frank Ocean, George Clinton i inni. Jednym z ważniejszych momentów wczesnej kariery Leimberga była także współpraca ze Snoop Doggiem: trębacz wyprodukował część utworów z pokrytych platyną krążków „R&G (Rhythm & Gangsta): The Masterpiece” oraz „Paid tha Cost to Be da Boss” a także grał w zespole koncertowym rapera. Wspólnie z utalentowanym muzykiem i wieloletnim przyjacielem Terracem Martinem jako LoveDragon wyprodukował z kolei Kendricka Lamara utwory „How Much A Dollar Cost” oraz „You Ain’t Gotta Lie (Momma Said)”. Ten ostatni znalazł się na „To Pimp a Butterfly”, do którego Leimberg dogrywał także trąbki a nawet wokale.

Pochłonięty produkcją Josef Leimberg na wydanie solowego albumu zdecydował się po śmierci dopingującej jego twórczym działaniom matki. Debiutancki „Astral Progressions” łączy brzmienia fusion jazzowe, elementy funku czy neo-soulu oraz wyrosły z R’n’B groove. Psychodeliczne eksploracje, płynny sound, pogłosy i echa wplecione są w obfitość cocktail jazzu z lat 60-tych, a nad całością unosi się duch Milesa Davisa okresu elektrycznego (co podkreśla znajdująca się na płycie interpretacja davisowskiego „Lonely Fire”). Album powstał przy współudziale szeregu gości – pierwszoplanowych postaci współczesnej muzyki progresywnej - swojego talentu brzmieniu „Astral Progressions” użyczyli:  Kamasi Washington, Bilal, Georgia Anne Muldrow, Kurupt, Terrace Martin czy Miguel Atwood Ferguson i lista ta czyni z „Astral Progressions” specjalny projekt szeroko prezentujący potencjał współczesnego jazzu z zachodniego wybrzeża Stanów Zjednoczonych.  W Wall Street Journal o płycie napisano: "gwiazdorski jazz-funk… przepełniony wirtuozerskimi solówkami jazzowymi” a Los Angeles Times dodaje "Leimberg uderza w kosmiczne sfery… to odjechana płyta, gęsta od pogłosów, ech, nawarstwień, płaszczyzn głosu i wolnego ducha, który celebruje dźwiękową spontaniczność”. Wygląda na to, że Kalifornijczyk całkowicie wyszedł z cienia głośniejszych od siebie współpracowników i choć rozpoznanie jego talentu trwało dość długo, wiele wskazuje na odmianę sytuacji.

Koncert podczas 21. Edycji Festiwalu Jazz Jantar będzie pierwszym występem Josefa Leimberga w Polsce.

VIJAY IYER SEXTET / FAR FROM OVER

---

• Sala Suwnicowa Klubu Żak / Gdańsk / ul. Grunwaldzka 195/197
• 09.11.2018 | G. 21:30
• All That Jazz

---

• Skład

  VIJAY IYER SEXTET / FAR FROM OVER

  Vijay Iyer - piano

  Steve Lehman – alto saxophone

  Mark Shim – tenor saxophone

  Graham Haynes – cornet, flugelhorn

  Stephan Crump – double bass

  Jeremy Dutton – drums

---

Pianista i kompozytor Vijay Iyer należy do najjaśniejszych gwiazd na firmamencie współczesnego jazzu. Na miejsce wśród liderów najważniejszej i jednocześnie najbardziej bodaj kreatywnej sceny świata – tej w Nowym Jorku –  artysta zapracował owocną, trwającą już od ponad dwudziestu lat działalnością, a plastyczny język muzyczny który zdołał w tym czasie wykształcić daje mu możliwość swobodnej wypowiedzi w różnych odcieniach stylistycznych i kontekstach wykonawczych. Choć jednak czerpie z całego szeregu muzycznych inspiracji, Iyer przede wszystkim jest muzykiem z gruntu jazzowym, a jego bazowe projekty utrzymane są w formułach mogących poszczycić się długą w obrębie tego gatunku historią. Po spektakularnym sukcesie obsypanego nagrodami autorskiego piano trio, którym Vijay Iyer ostatecznie potwierdził swoją wielką klasę i które stało się jedną z najważniejszych współcześnie tego rodzaju grup na świecie pianista zdecydował się na sformowanie składu rzadziej na scenach spotykanego, ale w nie mniej klasycznym kształcie: grupy Vijay Iyer Sextet.

Sekstet pod wodzą Vijaya Iyera to zespół, który powinien pobudzić wyobraźnię każdego zainteresowanego dzisiejszą sceną jazzową słuchacza. Do zrealizowania swej artystycznej wizji na najwyższym poziomie pianista potrzebował partnerów pewnych, a zważywszy, jak istotnymi postaciami jazzowej sceny są niektórzy z nich, o Vijay Iyer Sextet można mówić jako o nowojorskim dream-teamie. W sekstecie Vijaya Iyera znalazł się więc Stephan Crump -  basista, który dał się poznać szerszej publiczności przede wszystkim jako stały członek Vijay Iyer Trio, ale mający za sobą także współpracę z postaciami takimi jak między innymi Mary Halvorson czy Ingrid Laubrock. Są również muzycy tak dla nowojorskiej sceny istotni jak saksofonista Steve Lehman i perkusista Tyshawn Sorey (na koncercie w Żaku zastąpi go Jeremy Duton) - twórcy, których autorskie albumy regularnie znajdują się w podsumowaniach branżowych mediów (podczas europejskiej trasy koncertowej Soreya zastąpi młody, obiecujący perkusista Jeremy Dutton). Sekcję dętą sekstetu uzupełniają członek m.in. Steve Lehman Octet Mark Shim (saksofon tenorowy) oraz syn legendy perkusji Roya Haynesa, Graham Haynes na trąbce.

 

Podwojony w stosunku do słynnego tria skład instrumentalny pozwolił pianiście na poszerzenie pola brzmieniowego, co dało Iyerowi więcej miejsca dla muzycznej kreacji i stworzenia bogatych, zniuansowanych kompozycji. Kompozycje te - w realizacji gwiazdorskiego składu - przekładają się na wysokiej klasy współczesny jazz o pogłębionym, pełnym brzmieniu. Nic więc dziwnego, że grupa spotkała się z entuzjastycznym przyjęciem publiczności jak i krytyków. Vijay Iyer Sextet został okrzyknięty Zespołem Roku zarówno w ankiecie autorów magazynu Downbeat, jak i w podsumowaniu stowarzyszenia Jazz Journalists Association. Dodatkowo Downbeat uhonorował Iyera tytułem Jazzowego Muzyka Roku.  O wydanej nakładem monachijskiej wytwórni ECM płycie „Far From Over” Giovanni Russonello na łamach Downbeatu pisze:  „Jako improwizator Vijay Iyer bardziej zainteresowany jest tworzeniem solidnej struktury aniżeli prowadzeniem melodyjnej narracji. (…) Co więc zyskało mu tak szeroką aprobatę? Myślę, że ma to wiele wspólnego z balansem pomiędzy ugruntowaną mocą brzmienia zespołu a jego gładkim, pozbawionym tarcia flow (…) Jazzowe combo jest dla Iyera przestrzenią eksperymentu, podczas którego testuje granice między siłą kolektywu a indywidualnymi działaniami poszczególnych muzyków (...)”

„Jeśli szukasz jazzu jakim ma się stać – oto jest. Far From Over może brakować oczywistego mainsteamowego sznytu, ale solidność jego konstrukcji i pasja wykonawcza czyni z tej płyty faworyta rankingów na album roku 2017.” – dodaje Hank Shteamer z Rolling Stone’a a Matt Collar w portalu allaboutmusic.com pisze: „Szczególnie angażująca na Far From Over jest skłonność Iyera i zespołu do podejmowania ryzyka. Ostatecznie to balans pomiędzy interesującą harmoniczną eksploracją a brakiem wykonawczych zahamowań czynią z Far From Over album co najmniej ekscytujący.”

MARY HALVORSON OCTET / Away With You

---

• Sala Suwnicowa Klubu Żak / Gdańsk / ul. Grunwaldzka 195/197
• 10.11.2018 | G. 21:30
• Avant Days

---

• Skład

  Mary Halvorson – guitar

  Susan Alcorn - pedal steel guitar

  Jonathan Finlayson – trumpet

  Jon Irabagon - alto saxophone

  Ingrid Laubrock - tenor saxophone

  Jacob Garchik -  trombone

  John Hébert – bass

  Ches Smith- drums

---

Nikt nie gra na gitarze tak jak Mary Halvorson. Niegdysiejsza uczennica  muzyka-wizjonera Anthony’ego Braxtona zapełniła już niejedną półkę z płytami miłośników jazzowej awangardy, a stale rozrastająca się dyskografia obfituje w albumy nagrane w niezliczonych składach instrumentalnych i personalnych. Przy swej niecodziennej aktywności twórczej Mary Halvorson niezmiennie unika powtarzalności, co sprawia, że na każdy album gitarzystki czeka się z równą ciekawością. Powstały w wyniku stopniowej ewolucji tria Halvorson z basistą Johnem Hébertem i perkusistą Chesem Smithem oktet to, jako najliczniejszy dotychczas autorski zespół artystki, nawet na tym polu przypadek szczególny. Właśnie ta grupa pojawi się na scenie Klubu Żak, by po raz pierwszy w Polsce zaprezentować materiał z płyty „Away With You”.

 Charakterystyczne dla wymienianej wśród najbardziej kreatywnych współczesnych gitarzystów jazzowych Mary Halvorson oryginalne podejście do struktur melodycznych, misternie konstruowane harmonie jak i pełne, emocjonalne brzmienie zyskują w oktecie nowy wymiar. Uczestnictwo w zespole muzyków takich jak laureat prestiżowej nagrody im. Theloniusa Monka alcista Jon Irabagon, czy grająca na saksofonie tenorowym wieloletnia uczestniczka nowojorskiej sceny Ingrid Laubrock gwarantują wysoką jakość wykonawczą. Mający na koncie kilkanaście nagranych z Halvorson płyt John Hébert (bas) i Ches Smith (perkusja) gwarantują rytmiczną płynność, a obecność nieczęsto w zespołach jazzowych spotykanych  instrumentów, takich jak puzon czy zwłaszcza pedal steel guitar dają możliwość wprowadzenia nietypowych rozwiązań brzmieniowych.

„Ta muzyka to artyzm wysokiej próby. Kompozycje i aranżacje Halvorson obracają się i obierają niespodziewane kierunki, pozostawiając Cię w zadziwieniu, jak ona ma zamiar je zgrać. Ale ona zawsze daje radę. Ostatecznie, Halvorson jest mistrzynią przedzierzgania pospolitości w coś niesamowitego i nowego.(...) Gitarzystka zbiera tu gwiazdorski skład awangardowej sceny (...) grupę liderów, dokładających się do niesamowitej grupowej roboty”

Frank Alkyer, Downbeat

„Intuicyjne wyczucie tak stabilnego line-upu pozwala jej komponować odważnie, rozpryskiwać kolory harmoniczne, które w różny sposób spajają się ze sobą lub odłączają załamując, w momentach nasilenia rytmicznych szmerów, odprysków i eksplozji lub przeciwnie - wytłumień do poziomu chwilowej ciszy.”

Britt Robson, JazzTimes

„Warto wspomnieć o ładunku emocjonalnym albumu Away With You. Wiele nagrań modern-jazzowych do mnie przemawia, ale do trzewi docierają nieliczne. Ta płyta to wspaniałe połączenie dwóch rzeczy: melodie są inteligentne, przemyślane i niestandardowe i wciąż poruszają mnie w sposób, w jaki nie jest w stanie tego zrobić duża część współczesnego jazzu. To wszystko tam jest w jednej małej paczuszce – i tylko czeka, kiedy wciśniesz play” 

David Menestres, freejazzblog.org

„Awangardowa gitarzystka rozwinęła swe kompozycje tak, aby odpowiadały możliwościom jej najliczniejszej dotąd grupy – tworząc najbardziej misterny I czarujący set w swej karierze”

Seth Colter Walls, Pitchfor

MAREK NAPIÓRKOWSKI / WAW-NYC

---

• Sala Suwnicowa Klubu Żak / Gdańsk / ul. Grunwaldzka 195/197
• 11.11.2018 | G. 20:30
• Polska Scena Jazzowa

---

• Skład

  Marek Napiórkowski – guitar

  Manuel Valera – piano

  Andrzej Święs – bass, double bass 

  Clarence Penn – drums

---

Marek Napiórkowski, gitarzysta jazzowy (powtórzmy to głośno: jazz-o-wy!) i nie występujący w żadnym z popularnych zespołów bigbitowych, jest już marką rozpoznawalną przez tzw. zwykłego słuchacza. Gra swoją muzykę (…). I powiedziałbym, że „WAW-NYC” jest jego dziełem życia, gdyby nie to, że w zasadzie można to powiedzieć o jego każdym poprzednim albumie - bo każdy był mistrzowski, przemyślany i na określonym etapie świetnie się rozwijającej kariery po prostu ważny. (…)

Zacznijmy może od konceptu: autorską, premierową muzykę grają muzycy polscy (obok lidera, basista Robert Kubiszyn) i amerykańscy (pianista Manuel Valera i perkusista Clarence Penn). Samo w sobie to jeszcze, rzecz jasna, nie stanowi o wyjątkowości nagrania, bo międzynarodowych kooperacji na najwyższym szczeblu mamy w polskiej fonografii ostatnio bardzo dużo, ale już jest pewnym sygnałem: stylistycznie, estetycznie i wykonawczo jesteśmy wysoko ponad granicami Rzeczpospolitej. Żadnego tam mrugania okiem, że to niby taki światowy jazz z naleciałościami, powiedzmy, polskiego folkloru, że to Ameryka, ale ze słowiańską duszą, że to hołd dla wielkich polskiej czy niepolskiej muzyki.

Napiórkowski ma swój własny, rozpoznawalny sound, wywodzący się, powiedzmy, że szkoły „scofieldowskiej” (kiedy gra na gitarze elektrycznej) i „metheny'owskiej” (gdy sięga po gitarę akustyczną). Ale - co chyba ważniejsze, bo przecież każdy ma jakichś mistrzów, a Napiórkowski, rocznik niemal gierkowski, od kogoś za młodu musiał się uczyć - stał się jednym z najwybitniejszych w Polsce kompozytorów jazzowych. Rozumie, jak ważna jest równowaga między wyrafinowanym, ale jednak wpadającym w ucho tematem, długością i wewnętrzną dramaturgią poszczególnych improwizacji, formą całego utworu. Gitarzysta trudną sztukę pisania na (w tym wypadku) kwartet solistów posiadł i na „WAW-NYC” w pełni wykorzystał.

Siedem, rozbudowanych kompozycji (…) układa się w fascynującą historię faceta niemłodego już, ale i niestarego, raczej lekkoducha i romantyka, niż prezesa. (…) To jest muzyka stworzona prosto z serca, po to, żeby zachwycić na czysto emocjonalnym poziomie. Na szpanerskie popisy instrumentalne każdego z muzyków, oczywiście, też jest miejsce, tutaj od genialnych solówek aż się roi, ale jeśli chcecie, żeby jazz was porwał poza tęczę, jak, nie przymierzając, trąba powietrzna porwała małą Dorotkę, to bilet na trasie Warszawa - Nowy Jork załatwi sprawę.”

Andrzej Domagała / zdzezemlzej.blogspot.com

AARON DIEHL TRIO

---

• Sala Suwnicowa Klubu Żak / Gdańsk / ul. Grunwaldzka 195/197
• 12.11.2018 | G. 20:30
• All That Jazz

---

• Skład Aaron Diehl - piano

  Lawrence Leathers - drums

  Paul Sikievie - double bass

   

---

32-letni, klasycznie wykształcony pianista i kompozytor Aaron Diehl zostawia w świecie muzyki jazzowej coraz wyraźniejszy ślad. Wykazując swoją twórczością głębokie uznanie dla wczesnego jazzu oraz muzyki „trzeciego nurtu” z połowy XX wieku, skłania się także w stronę klasyki współczesnej, o czym świadczą ostatnie wykonania kompozycji Gershwina z orkiestrami Filharmonii w Nowym Jorku, Cleveland i Los Angeles.

Krytycy jazzowi z New York Timesa chwalą go za “precyzyjną melodykę, erudycję harmoniczną i elegancką powściągliwość” podczas gdy pracujący dla tej samej gazety autorzy zajmujący się muzyką klasyczną przyznają, że “Pan Diehl gra wyśmienicie. Jego skrupulatnie prowadzone koncerty są odświeżające, jako iż wysoce indywidualna estetyka Diehla odznacza się tradycyjnym i oryginalnym kunsztem, pospieszając naprzód niezbadanym szlakiem.”

Już jako 17-latek Aaron Diehl dostał się do finału konkursu Essentially Ellington w Jazz at Lincoln’s Center, podczas którego został zauważony przez samego Wyntona Marsalisa. Wzięty pod skrzydła wielkiego ambasadora jazzowej tradycji, nazwany przez Marsalisa przydomkiem „Real Diehl” Aaron Diehl jeszcze tej samej jesieni zagrał europejską trasę z Wynton Marsalis Septet, po czym rozpoczął naukę w Julliard School of Music, gdzie uczył się pod okiem jazzmanów Kenny’ego Barrona i Erica Reeda oraz pianistki klasycznej – Oksany Jabłońskiej. Niedługo potem otrzymał prestiżowe stypendium im. Cole’a Portera przyznawane przez American Pianists Association i podpisał pierwszy kontrakt płytowy z Mack Avenue. Po wydaniu debiutanckiego „The Bespoke Man’s Narrative”, na którym złożył hołd wysublimowanemu klasycyzmowi Modern Jazz Quartetu i jego pianiście Johnowi Lewisowi, Aaron Diehl rozpoczął współpracę z jedną z najbardziej przyciągających wokalistek jazzowych ostatnich kilku dekad - Cécile McLorin Salvant, zostając stałym kierownikiem artystycznym partnerującego jej zespołu. Kooperacja ta nazwana została  przez branżę jako „najbardziej owocna w ostatnim czasie” i sądząc po sukcesach obojga twórców, niewiele w tym przesady.

Z każdym rokiem rozwijający się Aaron Diehl nie zwalnia tempa. Od nagrody w kategorii Up-and-coming Artist stowarzyszenia Jazz Journalist Association (2013) przez zostanie najmłodszym w historii Monterey Jazz Festival autorem kompozycji specjalnej (Three Streams of Expression, 2014), kierownictwo muzyczne projektu New Orleans Songbook w Jazz at Lincoln Center czy wykonanie nowojorskiej premiery kompletu etiud Philipa Glassa w Brooklyn Academy of Music, trasy i nagrania u boku Wycliffe’a Gordona, Warrena Wolfa, Lwa Tabackina, Matta Wilsona, a wszystko to przy ciągłej współpracy z Marsalisem i Cécile McLorin Salvant – wydaje się, że słowa weterana tenoru Benny’ego Golsona o Aaronie Diethlu - “Zajdzie daleko. Będzie jednym z ważnych nazwisk” – mają ogromne szanse się ziścić.

„Wśród pewnych jazzowych partyzantów – I bądźmy szczerzy, umieszczając w tym gronie większość jazzowej krytyki - funkcjonuje pewnego rodzaju uprzedzenie, wynikające z niewystarczającego rozgraniczenia terminów „tradycja” i „konserwatyzm”. W ostatnich latach pianista Aaron Diehl jako ucieleśnienie jazzowego historycyzmu z całą jego powagą i wyrafinowaniem, był często jasnym dowodem istnienia tej różnicy. (...)  Diehl, który kiedyś mógł zapowiadać się na wysłannika z innego czasu, cudownie rozwija swą sztukę na współczesnych warunkach.”

Mack Avenue / The New York Times

EVANS/DAHL/PRIDE - PULVERIZE THE SOUND

---

• Sala Suwnicowa Klubu Żak / Gdańsk / ul. Grunwaldzka 195/197
• 14.11.2018 | G. 20:30
• Avant Days

---

• Skład

  Peter Evans – trumpet

  Tim Dahl - electric bass

  Mike Pride - drums

---

Pulverize the Sound to trio stworzone przez intensywnie współpracującą, płodną i hybrydową scenę eksperymentatorów z Nowego Jorku. Trębacz Peter Evans (Zebulon, Peter Evans Quintet, ex Mostly Other People Do The Killing), basista Tim Dahl (Unnatural Ways, Barker Trio, Lydia Lunch Retrovirus) oraz perkusista Mike Pride (Drummer’s Corpse, From Bacteria to Boys, The Spanish Donkey) jako muzycy o bezkomporomisowym, oryginalnym podejściu do kompozycji i improwizacji współpracowali z różnymi zespołami z ogromnej różnorodności „scen”, zawsze kończąc w miejscu gatunku trudnego do zdefiniowania. Wspólnie członkowie Pulverize the Sound współpracowali z Lydią Lunch, Evanem Parkerem, Frankiem Lowe, Mary Halvorson, Archie Shepp, Craigiem Tabornem, Weaselem Walterem, Johnem Zornem czy też Mickiem Barrem. Ich autorska muzyka to gęste, precyzyjnie wykonane i zaaranżowane przez całą trójkę kompozycje zawierające ściany hałasu, wyciszenia, improwizacje oraz repetytywne loopy, choć muzycy niczym się nie ograniczają, wskutek czego ich propozycja skutecznie wymyka się ścisłej kategoryzacji, a Pulverize The Sound udało się wytworzyć zindywidualizowaną estetykę odległą nawet od tego, czym poszczególni członkowie grupy zajmują się na co dzień.

Paul Acquaro z portalu Free Jazz Collective opowiadał : „Nieczęstą i wspaniałą sytuacją jest, gdy jako słuchacz nie jesteś pewien, co się właściwie dzieje, ale wiesz, że potrzebujesz tego więcej. Brzmienie – cóż – ścierało na proch: niekonwencjonalna basowa gra Dahla była jednocześnie melodyjna i perkusyjna, a przy tym gitara pełniła funkcję generatora białego szumu. Bębny Pride’a były mocą wielkiej wagi, a amplifikowana trąbka Evansa cięła ponad, pod i poprzez gęsty rytm. Historia wprost bezczelna i prawdopodobnie tak wstrząsająca i wybiegająca naprzód, jak prąca naprzód elektryczna muzyka innych trębaczy sprzed czterdziestu lat.  (…)

Jeśli będziecie mieli szansę zobaczyć grupę na żywo – koniecznie z niej skorzystajcie. Bez wątpienia zmienili się w latach następujących po tym niezapomnianym koncercie z 2011 roku – ale wyłącznie na lepsze”

 

GREG FOX QUADRINITY / The Gradual Progression

---

• Sala Suwnicowa Klubu Żak / Gdańsk / ul. Grunwaldzka 195/197
• 15.11.2018 | G. 20:30
• Avant Days

---

• Skład Michael Beharie - guitar

  Maria Grand - tenor saxophone

  Justin Frye - bass

  Greg Fox - drums, percussion

---

Nazwisko nowojorskiego perkusisty Grega Foxa wybrzmiewa w kręgach muzyki awangardowej z roku na rok coraz głośniej. Od kiedy zaprezentował się światu jako niezwykle szybki i precyzyjny drummer grając w black metalowej Liturgy czy też avant-noise’owym Guardian Alien, zdążył dołączyć do rozsnuwających post-minimalistyczne pejzaże eksperymentalistów z Zs i zostać współautorem progresywnego jazz-metalowego zamieszania pod nazwą Ex Eye (kwartet wystąpił w klubie Żak w ramach poprzedniej edycji Festiwalu Jazz Jantaru). Stale sprzeciwiający się stereotypowemu postrzeganiu swego instrumentu artysta włączając się w kolejne projekty z konsekwencją poszerza swój muzyczny język, a stając na czele autorskiego kwartetu redefiniuje rolę perkusji udowadniając, że może ona stać się autonomicznym instrumentem solowym oraz narzędziem tworzenia pełnoprawnych, bogatych kompozycji i trudnej do zdefiniowania współczesnej muzyki.

Na „The Gradual Progression”, drugim albumie wydanym pod własnym nazwiskiem Greg Fox na podstawie w postaci matematycznie złożonego, nieoczywistego perkusyjnego rytmu rozwija eksperymentalną, elektroakustyczną przestrzeń. Przy pomocy tzw. Sensory Percussion, urządzenia umożliwiającego wbudowanie i odtwarzanie sampli jednocześnie z uderzeniami w membrany perkusyjnych bębnów tworzy muzykę w której uduchowiona swoboda znana z nagrań Pharoah Sandersa czy Dona Cherry’ego zestawiona jest z wirtuozerską precyzją i energią polirytmicznego grania perkusji. Kilkuwarstwowa struktura skonstruowana z rytmu, elektronicznych płaszczyzn i elementów ambientu a także pojawiające się plamy elektronicznych dźwięków, sample oraz przetworzone jazzowe frazy nadają muzyce Grega Foxa charakteru eksploracji wielopoziomowej przestrzeni, którą można odbierać w sposób porównywalny do obserwacji dzieł powstałych przy pomocy techniki action painting.

„Zdecydowanie można odnieść wrażenie, że przy The Gradual Progression Greg Fox podejmuje nieskrępowaną próbę popchnięcia muzyki naprzód – daje śmiałe świadectwo rozwoju. (…) Należy podziwiać ten rodzaj ambicji. [Fox] stworzył album wymykający się zdefiniowaniu zarówno za pomocą języka potocznego, jak i terminów teoretycznych i za to powinniśmy mu podziękować” – pisze Danny Riley w portalu The Quietus, magazyn Magnet dodaje ”[Albumowi] udało się uzyskać interesujący balans -  to wysoko skonceptualizowana sztuka stworzona dzięki ogniście niezależnemu duchowi i wirtuozerskiemu talentowi Foxa.” a Matthew Schnipper na pitchfork.com podsumowuje: „Drugi album Grega Foxa to ekstastyczne, duchowe przeżycie. Obecny i przyszły bębniarz metalowy odnajduje nową, przejrzystą przestrzeń elektroniki, ambientu a nawet brzmień new age-owych.”   

JAMES BRANDON LEWIS TRIO FEATURING ANTHONY PIROG

---

• Sala Suwnicowa Klubu Żak / Gdańsk / ul. Grunwaldzka 195/197
• 16.11.2018 | G. 21:30
• Young America

---

• Skład

  James Brandon Lewis – tenor saxophone

  Luke Stewart – electric bass

  Anthony Pirog — guitar

  Warren Trae Crudup III – drums

---

„Obiecujący młody muzyk z potencjałem do zdziałania wielkich rzeczy, rozbudzonym dzięki słuchaniu Starszych” – rekomendacja Sonny’ego Rollinsa brzmi jak pouczenie, niemniej 35-letni James Brandon Lewis już jest jednym z głównych kandydatów do objęcia schedy po wielkich saksofonistach ery tenorowych gigantów i ma po temu silne podstawy w postaci licznych płyt i słów uznania najważniejszych w jazzowej branży mediów. Jego „surowy, lecz zdyscyplinowany ton” oraz „niezależność” chwali New York Times, JazzWise pisze o „trudnym do zignorowania” brzmieniu jego grup a Ebony Magazine umieszcza go na liście “siedmiu młodych muzyków których należy obserwować”. Od sześciu lat mieszkając w Nowym Jorku  wykorzystuje ogromne możliwości, jakie oferuje tamtejsze środowisko jazzowe. Saksofonista tworzy autorskie formacje oraz gra w doborowym towarzystwie, a lista muzyków, z którymi dzielił scenę obejmuje nazwiska niebagatelne – wśród nich są Ken Filano, Darius Jones and Jason Hwang, William Parker, Hamiet Bluiett, Hamid Drake, Ravi Coltrane, Jimmy Heath, Jamaaladeen Tacuma, Joe Lovano, Dave Douglas, Mark Ribot czy Anthony Coleman.

James Brandon Lewis jest przede wszystkim jazzmanem z krwi i kości: jego przesączona aurą uduchowionej wolności gra silnie czerpie ze spuścizny wielkich tenorzystów lat 50-tych i 60-tych jak i z muzyki gospel, niemniej jako twórca projektów autorskich saksofonista daleki jest od składania w ofierze swojej osobowości artystycznej w imię naśladowania swoich mistrzów. Horyzont muzyczny Jamesa Brandona Lewisa jest dużo szerszy, o czym publiczność Festiwalu Jazz Jantar mogła się przekonać w 2017 roku, kiedy artysta pojawił się na scenie Klubu Żak na czele zbuntowanego muzyczno-poetyckiego kolektywu Heroes Are Gang Leaders.

James Brandon Lewis Trio, w którym saksofoniście towarzyszą gitarzysta basowy Luke Steward i perkusista Warren Trae Crudup III to grupa, w ramach której muzyk kontynuuje eksplorację obszarów współczesnego jazzu inspirowanego wpływami zaczerpniętymi z innych gatunków – przede wszystkim z hip hopu, który wedle słów muzyka był w latach 90-tych wszechobecny, nawet jeśli on sam nie był częścią tego środowiska. O ile w zespole z  Jamaladeenem Tacumą i Rudym Roystonem skupiał się na hip hopie w połączeniu z nowoczesnymi brzmieniami i liryzmem soulu (znakomicie przyjęty album „Days Of FreeMan” z 2015 roku), teraz nacisk położony został na groove, eksperymentalny jazz i rap z lat 90-tych. O wynikłej z takiego połączenia muzyce branżowe media napisały: „Młodsza ekipa nie jest może tak rozpoznawalna jak poprzedni współpracownicy Lewisa ale ich gra przemawia dobitnie – ziarnisty, funkujący bas elektryczny i energetyczne zagrania perkusyjne stanowią znakomite tło dla tenorowego szturmu Lewisa” - pisze recenzujący album „No Filter” dla portalu allaboutjazz.com Mark F. Turner. Cisco Bradley na łamach jazzrightnow.com dodaje na jego temat: „James Brandon Lewis Trio to elektryzujący, myślący do przodu współczesny jazzowy ensemble. ‘No Filter’ jest mocnym, dynamicznym setem przystępnych kompozycji zagranym z wysoką energią wykonawczą łączącą jazzową improwizację z siłą i ostrością wywiedzioną z estetyki rockowej.” a o tym, jakie wrażenie robi trio na żywo pisze: 

“Lewis (…) pokazał swoją odwagę i wizję jako saksofonista i kompozytor. Od pierwszych sekund i w ciągu pełnych sześciu utworów utrzymywał głęboki, pełen emocji ogień tak, jakby zależało od tego jego życie. (…) Sekcja rytmiczna (…) zapewniła wyporność dla gorącego tonu Lewisa. Stewart wytwarzał złożone płaszczyzny ciemnej energii na których Crudup z oślepiającą szybkością wygrywał rytm: wszystko to w czasie, gdy Lewis utrzymywał grę o rzadko dziś widzianej intensywności” 

HAILU MERGIA / LALA BELU

---

• Sala Suwnicowa Klubu Żak / Gdańsk / ul. Grunwaldzka 195/197
• 17.11.2018 | G. 21:30
• All That Jazz

---

• Skład

  Hailu Mergia - electric piano, organ, melodica, accordion, vocals

  Alemseged Kebede-Anissa - electric bass

  Kenneth Courtney Joseph - drums

---

Skomplikowana historia Hailu Mergii, która przedostała się szerzej do świadomości słuchaczy przy okazji premiery albumu „Lala Belu” stała się w środowisku muzycznych poszukiwaczy sensacją ostatnich miesięcy. W latach 60 i 70. Etiopski multiinstrumentalista i kompozytor był w swoim kraju gwiazdą. Jako lider czołowej wówczas w Addis Abebie grupy Walias Band regularnie grał w klubie muzycznym prestiżowego Hotelu Hilton, do którego uczęszczała miejscowa i zagraniczna elita – gdzie zdarzało mu się grać wielogodzinne jamy z artystami tej miary co Alice Coltrane, Duke Ellington czy Manu Dibango. Zaostrzająca się sytuacja polityczna i kryzys gospodarczy zmusiły w końcu Mergię wraz z zespołem do emigracji do USA. Kiedy muzyka Walias Band nie znalazła tam zrozumienia, osiadły ostatecznie w Waszyngtonie Hailu Mergia został kierowcą taksówki.  Przez dwie dekady, wożąc pasażerów między lotniskiem Dulles a miastem, w przerwach ćwiczył na wożonym w bagażniku instrumencie i wydawał nagrania na domowy użytek. Wtedy skontaktował się z nim Brian Schimkovitz z Awesome Tapes From Africa, który w 2013 wydał w swoim labelu jedną z archiwalnych taśm zapomnianego muzyka. Wówczas wydobyty z niebytu Hailu Mergia zaczął ponownie koncertować, a „Lala Belu” to pierwsza od kilkudziesięciu lat nowa płyta 72-letniego dziś muzyka.

Muzyka grającego na akordeonie, melodyce i instrumentach klawiszowych Hailu Mergii przenosi wiele oryginalnych jakości Ethio-jazzu z lat 70. - i choć w dużym stopniu wszyta jest w nią swoista nostalgia, to jako że już w swoich czasach de facto wybiegała w przyszłość, dziś brzmi zaskakująco współcześnie. Charakterystyczne połączenie „leniwej”, relaksującej hipnozy klawiszy i akordeonu, niespiesznego pulsu kontrabasu i oszczędnej perkusji przeplata się z fragmentami inspirowanymi tanecznym afrykańskim funkiem oraz – zwłaszcza w sferze żywych, głębokich i płynnych melodii – high – life’m czy tradycyjną muzyką Etiopii. Doświadczony mistrz Hailu Mergia w towarzystwie sprawnego zespołu muzyków wraca na scenę czyli tam, gdzie jest jego miejsce a publiczność Festiwalu Jazz Jantar będzie pierwszą w Polsce, która usłyszy go na żywo.     

„Lala Belu” brzmi najlepiej, jeśli potraficie wyczuć radość twórcy powracającego do tego, co robi najlepiej. Najbardziej wyraźne jest to w ekscytującej zamykającej album „Yefikir Engurguro” – solowej kodzie, która brzmi jakby obfite łzy szczęścia spadały na klawisze pianina. Nawet jeśli nie ma się świadomości historii tej płyty, nagranie porusza bez użycia słów a mając na względzie lata tęsknoty i ciężkiej pracy które za nią stoją, można się zwyczajnie cieszyć, że żyjemy w tak ciekawych czasach.

Josh Gray, The Quietus